Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζει αφάνταστα μέχρι τώρα με τους Γερμανούς, τουλάχιστον από τη μικρή μου εμπειρία (είμαι ένα μήνα και κάτι ψιλά εδώ), είναι η φαινομενικά απίστευτη εμμονή τους στο να ακολουθούν κατά γράμμα τους πάσης φύσεως κανόνες και νόμους, ρητούς ή μη.

Παράδειγμα 1: Είσαι πεζός και περιμένεις στο φανάρι να διασχίσεις ένα δρομάκι 5 μέτρα. Έχεις πλήρη ορατότητα του δρόμου και δεν υπάρχει κανένα αυτοκίνητο στον ορίζοντα. Ε, λοιπόν, οι περισσότεροι Γερμανοί κάθονται υπομονετικά και περιμένουν μέχρι να ανάψει πράσινο! (οι πεζοί λέμε τώρα, οκ;)

Παράδειγμα 2: Πηγαίνω που και που στο Kaufhof, ένα μεγάλο πολυκατάστημα τύπου Attica στο εμπορικό κέντρο. 2-3 φορές χρειάστηκε να ρωτήσω κάποιον υπάλληλο κάτι πολύ απλό και πολύ γρήγορο, η απάντηση δε θα έπαιρνε πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Ε, λοιπόν, αν ο υπάλληλος εκείνη τη στιγμή εξυπηρετεί κάποιον άλλο πελάτη, θα σου πει να περιμένεις μέχρι να τελειώσει με αυτόν (και θα σε κοιτάξει με ένα υφάκι ότι και καλά είσαι αγενής). Και τονίζω ότι γενικά είμαι υπομονετικός άνθρωπος, συνήθως περιμένω να δω αν θα ξεμπερδέψει ας πούμε ο υπάλληλος με τον πελάτη πριν τον διακόψω.

Παράδειγμα 3: Διαβάστε το προηγούμενο post.


Πιστεύω ότι οι νόμοι και οι κανόνες υπάρχουν για να λύνουν τις τυχόν διαφορές όπου αυτές υπάρχουν. Εάν δεν υπάρχει διαφορά, δεν υπάρχει λόγος να εφαρμοστεί ο κανόνας. Π.χ. στον έρημο δρόμο, δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις να ανάψει πράσινο για να περάσεις, εφόσον έχεις πλήρη ορατότητα.

Αναγνωρίζω βέβαια ότι το αν υπάρχει διαφορά ή όχι πολλές φορές είναι υποκειμενικό και ενδεχομένως χρειάζεται ανεπτυγμένη ικανότητα κρίσης την οποία δεν διαθέτουμε όλοι, αλλά ορισμένες φορές αυτή η εμμονή στους κανόνες ξεπερνά τα όρια της βλακείας.